Poema e mjerimit

Kafshatë që s'kapërdihet asht, or vlla, mjerimi,kafshatë që të mbetë në fyt edhe të ze trishtimikur shefftyra të zbeta edhe sy tëjeshiltaqë të shikojnë si hije dhe shtrijnë duert e mpitaedhe ashtu të shtrime mbrapa teje mbesintë tanëjetën e vet derisa të vdesin.E mbi ta n'ajri, si në qesendi,therin qiellën kryqat e minaret e ngurta,profetënt dhe shejtënt në fushqeta të shumngjyrtashkëlqejnë. E mjerimi mirfilli ndien tradhti.Mjerimi ka vulën e vet të shëmtueme;asht e neveritshme, e keqe, e turpshme;balli që e ka, syt që e shprehin,buzët që më kot mundohen ta mshefin -janë fëmitë e padijes e flitë e përbuzjes,të mbetunat e flliqta rreth e përqark tryezësmbi të cilën hangri darkën një qen e pamshirshëmme bark shekulluer, gjithmon i pangishëm.Mjerimi s'ka fat. Por ka vetëm zhele,zhele fund e maje, flamujt e një shpresetë shkymë dhe të coptuem me të dalun bese.Mjerimi tërbohet në dashuni epshore.Nëpër skaje t'errta, bashkë me qej, mij, mica,mbi pecat e mykta, të qelbta, të ndyta, të lagtalakuriqen mishnat, si zhangë; të verdhë e pisa;kapërthehen ndjenjat me fuqi shtazore,kafshojnë, përpijnë, thithen, puthen buzët e ndragtaedhe shuhet uja, dhe fashitet etjan'epshin kapërthyes, kur mbytet vetvetja.Dhe aty zajnë fillin të marrët, shërbtorët dhe lypsatqë nesër do linden me na i mbushë rrugat.Mjerimi në dritzën e synit te kërthinidridhet posi flaka e mekun qirininën tavan të tymuem dhe plot merimanga,ku hije njerzish dridhen ndër mure plot danga,ku foshnja e smueme qan si shpirt' i keqtu' ndukë gjitë e shterruna të së zezës amë,e kjo prap shtazanë, mallkon zot e dreq,mallkon frytn e vet, mallkon barrn e randë.Foshnj' e saj nuk qesh, por vetëm lëngon,e ama s'e don, por vetëm mallkon.Vall sa i trishtueshëm asht djepi i skamitku foshnjën përkundin lott edhe të fshamit!Mjerimi rrit fënnin në hijen e shtëpivetë nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnivekur bashkë me zoja flejnë në shtretënt e lumnis.Mjerimi pjek fëmin para se të burrnohet;don ta msojë t'i iki grushtit q'i kërcnohet,atij grusht që në gjumë e shtërngon për fytitkur fillojnë kllapitë e etheve prej unitdhe fetyrën e fëmis e mblon hij' e vdekjes,një stoli e kobshme në vend të buzqeshjes.Një fryt kurse piqet dihet se ku shkonqashtu edhe fëmia në bark të dheut mbaron.Mjerimi punon, punon dit e natëtu' i vlue djersa në gjoks edhe në ballë,tue u zhigatun deri në gjujë në baltëe prap zorrët nga uja i bahen palë-palë.Shpërblim qesharak! Për qindenjë afshnë ditë - vetëm: lekë tre-katër dhe "marsh!".Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,buzët e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,trupin pënnendore e një tregtis së ndytë,që asht i gjikuem të bijë në shtrat të vet i dytë;dhe për at shërbim ka për të marrë do frangandër çarçafë, ndër fëtyra dhe në ndërgjegje danga.Mjerimi gjithashtu len dhe në trashigim-jo veç nëpër banka dhe në gja të patundshme,por eshtnat e shtrembta e në gjoks ndoj dhimbë,mund që të len kujtim ditën e dikurshmekur pullaz' i shtëpis u shemb edhe ranga kalbsin' e kohës, nga pesha e qiellit,kur mbi gjithçka u ndi një i tmerrshmi zaplot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,ish zan' i njeriut që vdiste nën tra.Kështu nën kambë të randë të zotit t'egërsuem -thotë prifti - vdes ai që çon jetë të dhunuem.Dhe me këto kujtime, ksi lloj fatkeqësinashmbushet got' e helmit në trashigim brezninash.Mjerimi ka motër ngushulluese gotën.Në pijetore të qelbta, pranë tryezës plot zdraletë neveritshme, shpirti me etje derdh gotënnë fyt për me harrue nandhetenand' halle.E gota e turbull, gota sataniketu' e ledhatue e pickon si gjarpni -dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,nën tryezë qan-qeshet në formë tragjikomike.Të gjitha hallet skami në gotë i mbytkur njëqind i derdh një nga një në fyt.Mjerimi ndez dëshirat si hyjet errsinadhe bajnë tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.Mjerimi s'ka gëzim, por ka vetëm dhimba,dhimba paduruese që të bajnë të çmendesh,që t'apin litarin të shkojsh fill' e të vareshose bahe fli e mjerë e paragrafesh.Mjerimi s'don mshirë. Por don vetëm të drejt!Mshirë? Bijë bastardhe e etënve dinakë,të cilt në mnyrë pompoze posi farisejti bijnë lodërtinës me ndjejt dhelparaktu' ia lëshue lypsiti një grosh të holl' në shplakë.Mjerimi asht një njollë e pashlyemenë ballë të njerzimit që kalon nëpër shekuj.Dhe kët njollë kurr nuk asht e mundshmeta shlyejnë paçavrat që zunë myk ndër tempuj.